Adwent

Mokre sukienki dni

ukrochmalił mróz.

Szara węglarka grudnia

stukocze miarowo po zmrożonych koleinach,

strzyże wyrosłą w nocy zimową trawę.

Znienacka 

cios między oczy zadany szorstką rękawicą świtu.

Z wilgotnych kieszeni bram

powoli wypełza dzień,

gotowy 

do nowych zbrodni.

blokowiska o zmierzchu

dzień zawraca jak nocny autobus.

milkną wrzaski dzieciarni

psy przeczesują trawniki

w poszukiwaniu śladów minionego dnia.

brzemienne kosze na śmieci rodzą

puszki po piwie. sen

śmietników spala szczurzą sierść.

ruszają wielkie betonowe

krążowniki

bucząc przekleństwami.

w górze na pół fajerki

świeci cerkiew nieba. w głębi domów

skwiercząca błękitem kineskopów

niedziela.

ambulans nocy czeka

w pogotowiu.

No, to z głowy

Dzień przetrawiony deszczem,

papierosami, tanim winem,

chlebem bez odbiorcy rzuconym na stół.

Skrzypi niechętnie dwukółka sumienia:

spisane na straty, odfajkowane i dalej wio, choćby na czworakach

w to życie.

Wieczór  zapada

jak wyrok i zostaje jeszcze

dziesięć hektarów nocy

do zagospodarowania.

O świcie

znów targowisko próżności

wśród drzew.

Smuga cienia – rekolekcje

Kiedy przejeżdżam przez rzekę

robi się ciemniej. Czas

wydrapuje ślady na wodzie – późno.

Za późno na vita nuova bez  żadnej Beatrycze. Lub czegoś

co choćby przypomina ruch, na przykład:

kromka wiatru starta w szczękach chmur.

Przenicowana kurtka starych dni

świeci wytartymi łokciami. Wciąż za mało nitek

łączących słowa ze znaczeniami. Zwinięty

kłębek przeszłości ani drgnie. A

jednak ośmielam się

mówić do Ciebie, Panie?

Daj mi

koc bez posłania,

obrożę bez psa, noc

bez lęku,

sen

jak worek pełen śmierci.

już

więcej mnie nie będzie.

zapakowałam miesiące do czarnej skrzyni. odłamki lat jak odpryski 

po choinkowych bombkach wpadają pod powiekę. łzawią

albo to deszcz. październik. listopad.

wyniesie mnie stąd zima klnąc i ślizgając się na oblodzonych wybojach.

na ostatnim zakręcie wypadnę jej z ust jak ułamany ząb.

wiosną resztki nieostrych  fotografii zdmuchnie wiatr rozwiesi nowe klisze.

już mnie tu nie będzie. ani śladu.

jeszcze

idziemy przez wykroty w zieleni

otwarłam słoik z resztkami  lata i stacje pogody zamarły

jeszcze ciepłe i pulsujące wnętrzności Ziemi

pod stopami          miękkim gestem

chwyta nas w dłonie las           grzechoczemy w nim jak suche pestki

w porzuconym niedbale ogryzku          beznamiętnie

miele swą mantrę woda    

purpurowe strzępki światła          wahadło słońca

wolno skraca swój promień         szare konie pasą się na progu

jesieni

potem już tylko zima