odys

                                              dla E.

wróciłem do korzeni.

będę grzebał w kościach, próchnie i sadzy.

w skorupach starych map rozsypujących się pod palcami

szukającymi białych plam. będę drążył drewno,

pukał w kamienie, otwierał puste orzechy.

z cyrylicy gałęzi odczytywał mozolnie przesłanie przodków.

wróciłem do korzeni. do tłustej żółtej gleby

mielącej ziarna na strawę umarłych.

o zachodzie będę grabił rzekę w cienkie głoski fal.

zamiast syren słuchał cierpliwej pracy korników.

z pamięcią, że itaka to tylko ta twarda pestka w moich trzewiach,

nieusuwalna.

detoks

Jej godziny schną na wysokich oknach,

żółta framuga zrzuca martwy naskórek.

Ma sto lat. A dopiero pięćdziesiąte urodziny

biją się o jej pesel. Czwarty raz

na oddziale. Nawet to samo łóżko z twardą krawędzią

wspomnień. Jak pensjonat po sezonie

nawiedzany przez cienie martwych zwierząt.

Stukot pustych korytarzy zderzających się nocami

z naporem cudzych snów.

Jej mąż powiesił się w kuchni w letnie popołudnie. A przecież

powiedziała tylko: „idź zrobić herbaty”.

Synowie wyrośli z butów dobrych rad. Boso wyfrunęli zwiedzać  świat

i zakłady karne. Potem:

trutka na szczury, trutka na pamięć.

Tam i z powrotem ślizgające się wskazówki

słonecznych zegarów. Zawsze w niedoczasie.

Składowiska samotności, żółte okna, przeżute kartki dni,

karty wypisu:

„Pani weźmie sobie psa. Będzie z kim

pogadać”

przy kieliszku.

sen o Islandii

czasami nad ranem wypełnia mnie

sen i czuję chłód ciągnący leniwymi zagonami pościeli. wówczas wiem,

że śni mi się Islandia. gdzie z zewsząd

widać każde zakrzywienie przestrzeni,  jej ciasne węzły zaciągnięte

na gardzieli horyzontu. wygasły żużel niewysłuchanych

modlitw, rdzewiejący żagiel światła

nad równiną.

wiatry zlizują sól z bazaltowych skał,

szarpią ciężki łańcuch morza. w nocy

wyspy chowają się w pokrowce godzin,

wydmuchują popiół  serca w nieczułe niebo.

u kresu snu na równinę wchodzą stalowe konie.

roztrącają kopytami brykiety mgły.

tłuką solniczki pełne śniegu.