atropos

spotyka nas czasami w miejskich autobusach -

tych pływających wyspach roznoszących zarazę światła

od mroku do mroku

to zwykle dzieje się

kiedy miasto połyka kotwicę nocy a mgła

wciska się w ciasne rękawy ulic

na wąskim zakręcie

ona siada naprzeciw na wolnym siedzeniu

uśmiecha się łagodnie jak stara znajoma

z przeszłości zbyt odległej

by dorzucić słowem

stop-klatka

szara maź nieba nad przęsłami.

zimne skrzydło rzeki.

miasto, ciemne nabrzeże przycumowane

smugą słabego światła. 

człowiek na moście -

jeszcze żywy i martwy zarazem.

skupiona w sobie, na sobie

soczewka czasu. aż po suchy szept migawki:

„już”