Porządki

To już było. Tamto też.

Nad-ranna bezsenność i szare smugi

na nie umytych ścianach. Zmienny

negatyw nieba. Coraz bledsza kalka

kolejnych tygodni, miesięcy.

Roku?

Odgrzebałam wreszcie niedopałek

po swoim życiu. Co następne.

Włosy się tłuszczą.

Paznokcie się kruszą.

Świat mi przecieka

przez nieszczelne okno.

Ballada przejrzała

Jak białe próchno jak słodką zdobycz

jak żuk swą kulę

toczy mnie jesień.

Jej garb się syci moja krew gaśnie -

ślad po zapałce na czubku palca

tam pocałunek po ostrzu noża

przeżuta skóra kruche kolana.

Zachodzi zieleń w mojej oazie

i wschodzi zima chrzęści jej zbroja.

Jeszcze się szczyci swoją nagrodą -

jak kaszmir gładką powierzchnią oka

struny wiotczeją palce po gryfie

coraz niechętniej dźwięki fałszywe.

Garb coraz tłustszy oddech za krótki

w mojej gospodzie przykucnął złodziej.

Jego łup pewny mury się kruszą

stróż dawno poszedł stąd precz i pije.

Czas się przewraca po swym posłaniu

przez moje ciało

toczy się kamień.