grudzień 1980

bardziej szaro niż biało.

w grudach  śniegu i soli kraków

pachniał sadzą i zimnym kamieniem.

śnieg o barwie popiołu spadał nocą

i zastygał z zimna a czarne koty

przemykały

nad podłą kawą w zaczadzonym dymem „lamusie”.

"czy pamiętasz?" 

zepsuta maszynka pamięci przewija przewija 

bez końca

tuwimowską frazę

„czy pamiętasz?”

- nie.

asilium

po drugiej stronie świata wieczne śniegi rozmawiają sam na sam z niebem

otwierasz drzwi do pustego miasta

obłędu i krok po kroku

podążasz ku krawędzi

dalej są tylko smoki

, ,

prześwietlić wszystkie zdjęcia

wytrzeć  odciski ust i palców

wyczyścić pliki pamięci

przekreślić wszystkie napisane słowa

pozostawić po sobie tylko dwa przecinki

atropos

spotyka nas czasami w miejskich autobusach -

tych pływających wyspach roznoszących zarazę światła

od mroku do mroku

to zwykle dzieje się

kiedy miasto połyka kotwicę nocy a mgła

wciska się w ciasne rękawy ulic

na wąskim zakręcie

ona siada naprzeciw na wolnym siedzeniu

uśmiecha się łagodnie jak stara znajoma

z przeszłości zbyt odległej

by dorzucić słowem

stop-klatka

szara maź nieba nad przęsłami.

zimne skrzydło rzeki.

miasto, ciemne nabrzeże przycumowane

smugą słabego światła. 

człowiek na moście -

jeszcze żywy i martwy zarazem.

skupiona w sobie, na sobie

soczewka czasu. aż po suchy szept migawki:

„już”